Op 4 oktober heb ik kijkochtend bij Yannick in de klas. Dit is bij ons op school een terugkerend event. Het is elke keer weer leuk om te zien hoever de kinderen zijn. En natuurlijk was ik héél benieuwd hoe Yannick zich staande houd in de groep. Het ging leuk! Wel viel me op dat ze Yannick héél veel dingetjes uit handen nemen. Hem niet de kans laten om het zelf te doen. Toch iets om de leerkrachten attent op te maken, bij een volgende bespreking. Maar hij word goed geaccepteerd in de groep. Wel valt dan pijnlijk hard op dat Yannick toch in ontwikkeling een heel stuk achter loopt op de groep. Maar daar word goed op gereageerd. Ook door de rest van de kinderen van de klas!

De dag erop heb ik kijkochtend bij Jeffrey in de klas. Ook bij hem valt me op dat hij toch redelijk goed in zijn vel zit in deze groep. Hij pikt tot nu toe veel op. Ook al is hij zo af en toe onrustig met zijn zitten op de stoel. En.... natuurlijk is alles anders als mama in de klas is!
 
Op 11 oktober ben ik me echt rot geschrokken!! Yannick was weg..... Niet zo maar even, maar echt weg!! Ik had hem 5 minuten van tevoren nog gezien en toen ik weer keek was hij weg.
Hij was buiten in de zandbak aan het spelen. Dat doet hij wel vaker alleen. En ik kijk dus elke 5 tot 10 minuten even of hij er nog is. Ik moest om kwart over drie weg om de kinderen op te halen van school, dus ik heb hem geroepen met de gedachte; die komt er zo aan..... Maar.... hij kwam niet. In eerste instantie denk je dan nog, ach hij zal daar of daar wel zitten.... Maar al wat ik zag, geen Yannick. Dan komt toch zo langzamerhand een paniek gevoel naar boven, die steeds sterker word. Roepen, schreeuwen, huilen, maar geen Yannick. Wilfried gebeld om te vragen of hij thuis wil komen, want er was verder niemand thuis..... Angst dat er iets gebeurt is word steeds sterker. Het hele erf opnieuw afgezocht, voor achter en opzij van de schuren..... Niets! Auto's op de Hengelosestraat rijden zachtjes......... O god, het zal toch niet...... Snel in de auto en kijken... Nee, niets te zien. Terug naar huis......... Nog niets.... Nog maar weer de buurt in...... Geen Yannick te zien en ik ben de wanhoop nabij! Dan maar weer naar huis.... Ik draai de auto achter het huis..... En wie staat daar bij de achterdeur alsof er niets gebeurt is.....?? Yannick!! Hij begrijpt niet waarom mama zo huilt en kijkt me aan en geeft me een dikke zoen....... O God, wat ben ik blij, maar het moet wel even bezakken..... Ik ben helemaal de kluts kwijt!
 
Nog weet ik niet waar hij gezeten heeft, maar ik weet wel dat ik toch op de één of andere manier er aan moet gaan werken dat hij zich meld als ik roep! Maar hoe?

Teleurgesteld ben ik ook in het feit dat ik 2 dagdelen OB toegezegd had gekregen en dat dat in praktijk maar 1,9 uur blijken te zijn..... Hoe gaan we dit aanpakken? Hoe moet ik Yannick nu leren lezen en zwemmen? Men zegt dat dit bij de dagelijkse opvoeding hoort.... Ja, het zal allemaal best, maar wanneer je 2 kinderen hebt met een handicap(die toch wel veel tijd vragen!) hoe moet je dat dan doen? Als er iemand is die het weet...... Ik weet het namelijk even helemaal niet meer!

©webdesign Ine 2005