Begin Januari kreeg ik de nieuwe Groter Groeien in de bus. En wie schetst mijn verbazing, toen ik daar een heel verhaal over een meisje met het Down Syndroom in zag staan. Een verhaal waar ik rillingen van kreeg. Er stond een e-mail adres bij en ik heb dus gelijk een e-mailtje verstuurd, naar Rob Breedeveld de vader van Summer, want zo hete ze. En ik kreeg een heel lief mailtje terug. Het deed me goed contact te krijgen met ouders van kinderen met  Down Syndroom. Daarom heb ik me ook aan gemeld bij een e-mail groep.   

Op 5 Januari, werd Yannick opnieuw heel ziek. Weer heel benauwd en verkouden. Hij werd heel sloom, wat ik eigenlijk niet kende van hem. Ik vertrouwde het niet en heb de weekendarts gebeld. Ik mocht komen en hij stuurde me weer direct door naar Hengelo.  Ik had alvast een beetje rekening gehouden met een eventuele opname. Ik kwam in het ziekenhuis aan en Yannick werd onderzocht. Hij werd direct verneveld en moest blijven.  Er werd geen foto gemaakt van zijn longen, wel werd er bloed geprikt. Dat bleek goed te zijn, dus het was volgens de kinderarts geen longontsteking! Maar hij knapte in de dagen die volgden niet op, hij werd alleen maar zieker en benauwder. Hij is de avond van de opname alweer onder de gardnerkap gegaan en s'maandags zat hij op 100% zuurstof onder de kap!! Ze wisten niet wat het zou kunnen zijn. Ik zelf had steeds het idee dat de longontsteking toch niet over was. Toen hij dus s'avonds  zoveel zuurstof kreeg heb ik de zuster gevraagd of er niet toch een foto gemaakt moest worden. Ze zei tegen mij: " Dr. Koss is op de afdeling, ik vraag het hem wel even. Hij luisterd nogal eens naar de moeders!"                             

Dat deed hij dus ook deze keer. Ze mochten een foto maken en er werd nog eens bloed geprikt. Voor Yannick was dit natuurlijk niet leuk. Hij was zonder extra zuurstof naar de röntgen gegaan en toen we weer kwamen was zijn saturatie heel laag. Hij kon dus absoluut niet zonder!! Toen de uitslag van de foto's kwam, bleek dus ook dat de longontsteking nog lang niet over was. Hij kreeg penicilline per spuit in z'n benen en daarboven op nog eens prednisolon via de sonde. Na een paar dagen knapte hij toch zover op, dat hij weer aan gelegd kon worden. Want in de tijd dat hij zo ziek was, kon ik hem niet zelf voeden. Dat trok hij niet, dat was te zwaar. Nu hij aan de beterende hand was, kon de verpleging ook beginnen met hem te leren eten en drinken uit een fles. Vast voedsel eten deed hij nog niet en de fles wilde hij ook thuis niet!! Dus.... En ze hebben het voor elkaar gekregen. Vraag me niet hoe, want het was niet altijd even gemakkelijk. Waarschijnlijk was het gemakkelijker gegaan als ze het met behulp van een logopediste hadden gedaan. Maar die kennis was nog niet voor handen. Mijn kinderarts had de leidraad van de SDS namelijk niet en had volgens mij nog niet veel kaas gegeten van kindjes met DS. Maar al doende leert men en hij heeft het geluk dat Yannick het redelijk goed doet. Typische was wel dat er, toen Yannick de tweede keer op genomen was, nog een kindje op de afdeling was met het Down Syndroom. Een meisje, Vesa geheten. En zei kreeg een maagsonde aangelegd omdat ze niet zelf at!!!

Yannick kreeg voor hij naar huis toe ging een controle röntgenfoto, om een eventueel nieuwe opname uit te sluiten. Want dat had ik dus al wel aan gegeven in het ziekenhuis, dat ik hem niet eerder weer me naar huis nam, als wanneer hij helemaal beter was. Er mocht geen snotje of hoestje meer uit komen. En dat is gelukt. Op 1 februari mocht hij naar huis!!!

©webdesign Ine 2005