In augustus 2000 kwam ik tot de ontdekking dat ik zwanger was van ons vierde kindje. Dit alles na een jaar van heel hard trainen van buik en rug spieren, omdat ik in de vorige zwangerschap heel veel last had gehad van bekkeninstabiliteit. Ik was al wel begonnen met slikken van foliumzuur, omdat dat de kans op een kindje met een afwijking zou beperken en dan met name het krijgen van een kindje met spinia bifida of een kindje met Down Syndroom. Testen heb ik nooit gewild, elk kindje is welkom en abortus is voor mij geen optie!! Dus ook deze keer heb ik niet laten testen, ik wilde zelfs geen extra echo met 11 weken voor de nekplooi meting.
De zwangerschap verliep heel voorspoedig, ik durf zelfs te beweren dat ik minder last had van mijn bekken dan de vorige keren. Ik wilde deze keer ook heel bewust zwanger zijn, omdat ik wist dat dit de laatste zwangerschap was. Met de vorige zwangerschappen was er altijd wel wat in de privé sfeer, zodat het er eigenlijk nooit van was gekomen, om er heel bewust van te genieten !! Ook deze keer kwam er weer wat tussen, maar ik heb direct aan gegeven dat ik daar nu geen oog voor zou hebben, omdat ik een laatste keer zwanger was!!! En deze keer liet ik hem mij niet verpesten...!!!! Ik wilde één keer onbezorgd zwanger zijn.....en dat was ik ook....Totdat ik 30 weken en 5 dagen zwanger was.................
s'Morgens tegen half zes werd ik wakker omdat ik meende naar het toilet te moeten. Ik moest ook, maar niet zo nodig als het er uit zag toen ik ging zitten. Plots liep er allerlei vocht weg... "Zo nodig hoefde ik toch niet!", dacht ik bij mezelf...Maar verder heb ik er toen ook niet over nagedacht. Ik kroop weer in mijn bed en toen had ik het niet meer. Mijn vruchtwater liep weg.... MIJN BABY dacht ik..... DAAR GAAT MIJN BABY.........!!!!! Ik heb direct Wilfried wakker gemaakt en geschreeuwd: "Ga alstublieft de vroedvrouw bellen, het gaat helemaal verkeerd.... Ik verlies vruchtwater.... Ik verlies de baby.....!!" Wilfried is direct naar beneden gerend om het nummer van de vroedvrouw te halen en te bellen, maar hij kreeg het door de zenuwen niet voor elkaar. Ik heb toen zelf gebeld en haar alles uitgelegd. En toen had ik het niet meer.... Ik had al die tijd nog geen leven gevoeld en ik had een hele harde buik. Ik had echt het idee van: "Nou, dit was het dan... Het kindje is dood!" Toen ben ik even heel stil op de stoel blijven zitten, met mijn handen op mijn buik en heb het kindje zachtjes toe gefluisterd: "Toe, laat even voelen dat je er nog bent, dat je nog leeft......we willen je toch niet missen!!" Het duurde even, maar toen was hij er toch, hij bewoog.... Gelukkig....
De vroedvrouw die ondertussen gekomen was, controleerde het vruchtwater en belde toen direct de ambulance. De rit naar Hengelo begon, nadat ik afscheid had genomen van mijn andere drie kinderen en Wilfried mijn ouders had gebeld, of zij even in wilden springen, in het gezin..... Dat even zou drie weken gaan duren...
In Hengelo kon en wilde men mij niet houden. Er was geen opvang mogelijkheid voor een kindje van maar amper dertig weken en ik had een verleden van hele snelle bevallingen, dus ik werd direct door gestuurd naar een ziekenhuis die die opvangcapaciteit wel had.
In Zwolle met Jeffrey, toen mijn jongste zoon!
En ik had geluk dat er in Zwolle nog plaats was, want anders had ik nog veel verder weg gemoeten!! In Hengelo had men al wel gekeken wat er aan de hand kon zijn en ik bleek een scheurtje te hebben boven in de vliezen. Geen accuut levensgevaar voor mijn baby in elk geval. Gelukkig!!! In Zwolle werd ik plat gelegd. Ik mocht niet van bed, met uitzondering van douche en toilet bezoek! De longrijping werd gecontroleerd aan de hand van het vruchtwater, dat nog steeds weg liep. Dat zou het ook blijven doen, omdat het steeds weer opnieuw bij gemaakt werd. De longrijping was goed. Ik had in Hengelo al een spuit gehad en in Zwolle kreeg ik er nog een, dus dat zat helemaal goed..!! De weeënremmers kreeg ik de eerste tijd nog per infuus, maar doordat het infuus telkens lekte en ik moeilijk te prikken was, kreeg ik ze de laatste paar dagen in tabletvorm. Ik lag in een kamer met nog drie vrouwen en we hadden het naar omstandigheden, best gezellig met elkaar. We hielpen elkaar door deze moeilijke tijden. Als je daar ligt leer je ook relativeren. Dat alles altijd niet gaat, zoals het zou moeten gaan!! Hier in Zwolle moest ik blijven tot 32 weken zwangerschap, dus tot 16 maart. Toen mocht ik weer terug naar Hengelo. Daar heb ik nog drie dagen zwanger gelegen.
Toen begon de bevalling toch............
webdesign Ine 2005