Om het gevoel dat ik had en heb, omtrent de geboorte van Yannick in ons gezin, uit te leggen, is het eigenlijk wel heel belangrijk om mijn voorgeschiedenis aan bevallingen te kennen. Er is van de drie bevallingen, tot aan Yannick, maar één bevalling goed gegaan! Thuis, in mijn eigen bed! En dat was die van Jeffrey.

In januari 1995 ben ik bevallen van mijn eerste dochter : Melanie. De dag van de bevalling, weeën heb ik niet naar mijn idee, een beetje zo'n onbestemd gevoel in mijn buik. Mijn schoonmoeder, die bij ons woont, zegt op een gegeven moment:"Als ik jou was zou ik toch de verloskundige maar eens bellen, want volgens mij heb je weeën !" Ik doe dat, weet ik veel..... Het is mijn eerste kindje dus ik heb nog geen ervaring met weeën.

De verloskundige komt, toucheert, maar er is nog niets. Geen ontsluiting, geen weeën. Zij zegt tegen mij :"Als je last hebt van je buik ga dan maar even in een warm bad zitten.Echt last heb ik niet, maar een lekker warm bad is nooit weg.  Als ik in bad zit breken de vliezen en dus moet ik naar het ziekenhuis. (Melanie ligt in stuit, dus ik moet naar het ziekenhuis voor de bevalling)

Daar aangekomen wordt ik aan de CTG gelegd, maar er worden geen weeën geregistreerd. Wilfried heeft zoiets van dat gaat toch niet de hele dag en nacht duren. Maar ik wil niet dat hij gaat... Ik mag weer van bed omdat er niets aan de hand is.Ik voel ook nog steeds niets. Op een gegeven moment ga ik naar de WC omdat ik het gevoel heb dat ik moet "poepen". Niet dus... Zuster gebeld en die komt met de woorden :"Ga jij eens als de wiederweerga van die WC af en ga maar op het verlosbed dan zorg ik dat de gynaecoloog kom." Die komt en toucheert mij dan voor het eerst....., 9 cm ontsluiting....... en dan gaat alles heel snel. Hij rekt mij iets op en zet een knip en dan mag ik persen op een perswee. Die ik dus ook niet heb!! Melanie wordt dus geboren op eigen kracht, na twee keer persen!

Daarna weet ik eigenlijk niets meer...........Heb ik alles van horen zeggen..........

Ik heb mijn kind gevoed en  we hebben wederzijdse ouders gebeld, dat we een jonge dochter hadden. Dat alles goed was en dat Wilfried hen zo op zou halen om de kleine te kunnen zien. Zo'n twee uur na de bevalling kreeg ik weeën. Wat dus eigenlijk helemaal niet meer kan. Er komt bloed in een grote wee. Er is paniek...ik krijg ongekruist bloed. De zuster die geholpen heeft bij de bevalling (zr. Thea, onthoud die naam) helpt om de zakjes in mijn lichaam te knijpen....opnieuw een wee, weer bloed...De gynaecoloog stuurt mij naar de IC omdat hij niet weet wat er gebeurt en daar kunnen ze mij beter in de gaten houden. Wilfried wordt met zijn ziel onder de arm naar huis gestuurd, op de IC mag hij niet blijven.

Ik weet dat ik één keer iets "bij" ben geweest en gedacht heb: " Wat heb ik het koud.... wat ben ik wit..... ik ga vast dood !" Ik was hier helemaal niet verdrietig om, heb geen moment gedacht aan mijn man en kind......

Op de IC heb ik nog een paar van die weeën gehad (In het totaal ben ik 4 liter bloed verloren), tot ze mij op een gegeven moment hebben geopereerd hebben om te kijken waar het door kwam.. Ik bleek een vaginale ruptuur ( een slagaderlijke bloeding, door een klein scheurtje in de vaginawand) te hebben en die hebben ze toen gehecht.

Daarna ging alles snel beter. Toen ik bij kwam stond het fotootje van Melanie (die ze standaard maken na de geboorte) naast mijn bed. Oja,...... dat heb ik ook nog...

Het heeft echt een half jaar geduurd tot ik Melanie als mijn kind kon accepteren, ik was wel blij met haar maar had het gevoel dat er ieder moment iemand kon komen om haar mee te nemen omdat ze niet van mij was.....

Langzaam komt dan het besef dat het toch jou kind is.

Na 1 jaar en 3 maand ben ik weer zwanger. Alles gaat goed, wel ben ik bang, heel bang voor de bevalling. Ik heb hierover dus ook een gesprek met de gynaecoloog die het begrijpt en zegt :"Je krijgt als je binnen komt direct een waak infuus, dat mocht er iets mis gaan, dan hoeven we dat al niet meer te doen. Maar het is maar een kans van één op de zoveel duizend dat zoiets weer gebeurd." Het zal best, maar ik heb toch wel graag die extra zekerheid!!

Op 28 januari beginnen de weeën en dus ga ik weer direct naar het ziekenhuis. Er wordt een CTG gemaakt, maar er blijkt nog niet veel aan de hand. Een ontsluiting van 3 cm.

Het duurt een paar uur en dan zeg ik tegen Wilfried:"Bel maar want volgens mij krijg ik persweeën." De co-assistent gynaecoloog komt en zegt dat dat nog niet kan.Het bestaat niet dat het zo snel gaat volgens haar....  Lulkoek zeg ik het komt eraan. Zij toucheert daarop en ik blijk dan dus al volledige ontsluiting te hebben. Tijd om het infuus te zetten heeft ze bijna niet....Ze loopt van voor naar achter en van achter naar voren, enz.  Dan wordt Melissa geboren, na weer twee keer persen,  met een oerknal zo zij zegt... Ze schiet zowat van het  bed.... Ik ben gescheurd.... van voor tot achter !! Er komt iemand kijken of de kringspier nog heel is, dus het was heel heftig! Maar dat is gelukkig goed gegaan. We hebben er een prachtige dochter bij.

Dan na negen maanden blijk ik weer in verwachting. Dit was eigenlijk niet de bedoeling.. Het is heel gewild daar niet van (we willen wel graag een derde kindje) maar zo snel, ik was nog maar amper van de borstvoeding af.. Wel wil ik deze keer graag een thuis bevallen, want ik heb het idee dat ik niet in het ziekenhuis bevallen kan......  Zo gezegd zo gedaan. Wilfried is er in het begin niet helemaal voor, maar ik 'dreig' hem het er op aan te laten komen. En niet eerder te vertellen dat het begonnen is, als ik bijna beval!! Jeffrey word thuis geboren en de bevalling was fantastisch, in één woord.. Wel had ik tijdens de zwangerschap en de bevalling veel last van mijn bekken.

Dus mochten wij nog een kindje willen (wat wel de bedoeling was) dan moest ik er wat voor over hebben. Dat had ik ook. En ik wilde nog graag één keer thuis bevallen.

Als je het vervolg van het verhaal leest, zul je erachter komen dat ook dat niet lukt Toch heb ik niet het idee dat dit toeval was, want ik heb dus een groot gedeelte van mijn eerste bevalling kunnen verwerken, met de zuster (Thea) die er nu ook weer was en mij van de gynaecoloog redde, die mij weer eens niet geloofde dat ik aan het bevallen was......

Alleen mijn gevoelens tijdens die eerste bevalling krijg ik nooit weer....... Die kan geen mens mij vertellen........

   webdesign Ine 2005