Maart is een maand van heel veel emoties.  Ik wist niet dat ze er allemaal nog zaten.  Bij ons in de mail groep word nog heel veel het M- woord gebruikt. Ik kan daar heel slecht tegen, het doet me heel veel pijn, dat er zelfs nog ouders zijn die dit woord gebruiken.  Maar het is niet alleen dat.

 Het is 7 Maart een jaar geleden dat ik naar Zwolle ben gebracht. Een jaar sinds de bevalling. Het feit dat ik in mijn ogen niet in het ziekenhuis kan en mag bevallen. Ik ben van de vier keer, drie keer in het ziekenhuis bevallen. En alle drie de bevallingen waren geen pretje. En het komt nu in alle hevigheid terug.   Alle gevoelens die ik toen misschien had moeten hebben, komen nu!!!  Ook de gevoelens van mijn eerste bevalling, die ik niet echt mee heb gemaakt, het komt er nu allemaal uit.  Het doet pijn.... heel erg pijn. 

Op 11 maart bel ik Bernadette Wieffer, om te vragen wanneer de volgende koffie-ochtend is in Twente. Ze verteld dat het pas in Juni is. En dan komt het: ' of ik geen contact persoon voor Twente wil worden, want zij wil er eigenlijk mee stoppen.' Het word haar te veel en Stijn haar zoon is al 8, dus ze vind dat ze niet zoveel binding meer heeft met de jongere kinderen. Ik ben hierdoor een beetje overrompelt en zeg dat ik even bedenktijd wil.  Ik stel voor om Jolandy, Dazzle's moeder er in te betrekken.  Het samen te doen, want voor mij alleen is dit ook niet te doen.  Ik ga te rade bij Rob, omdat hij ook contactpersoon is in Zuid-Holland.  Ik vind het allemaal een beetje 'eng' , ik ben niet zo iemand die voorop gaat.  Ik heb al wel, sinds de geboorte van Yannick , het gevoel dat ik er iets mee moet.  Dat Yannick niet voor niets bij ons geboren is!! Dat houd Rob me dus ook voor ;  volg je hart...!!  Dus ik bel Bernadette dat ik het ga doen.  We spreken af voor een gesprek ergens in April, om het nog even te laten bezakken. Vooral Jolandy moet nog erg wennen aan het idee.

Op 17 maart was Yannick opnieuw heel benauwd aan het worden. Ik zag hem al helemaal liggen, in het ziekenhuis, met zijn verjaardag. En zo zachtjes aan kreeg ik het heel moeilijk met al die ziekenhuis bezoekjes. Maar we gingen maar weer eens. Hij werd onderzocht en natuurlijk kwamen de verpleegsters van de couveuse afdeling weer even kijken, wat natuurlijk wel heel leuk is. Een van de verpleegsters zegt tegen mij: "Hoe doe je dat toch? Je bent altijd zo 'sterk' !!!" Maar ik voel me niet zo sterk en nu al helemaal niet. En ik wil ook niet altijd sterk zijn. Ik wil ook soms verdriet mogen hebben. Niet om Yannick's DS, maar wel om het feit dat hij steeds benauwd is en steeds weer naar het ziekenhuis moet. Steeds weer die angst om hem er te moeten laten!!! Maar het is niet anders en als het nodig is ga je er toch weer naar toe!!!!

Yannick's verjaardag zat er aan te komen, de 19 Maart. En het viel me dus nu zwaar dat hij zich niet helemaal ontwikkelde als de andere kinderen. Tot een jaar zijn het babies, een baby is een baby!!  Ik weet en wist dat het niet eerlijk was om te gaan vergelijken en ik doe het ook zo min mogelijk. Maar zo af en toe doe je het toch!! En dan word het verschil steeds groter. Je andere kinderen die al zaten voor een jaar. Die al stonden... Ik loop de hele dag met zo'n onbestemd gevoel, alsof er watten in mijn hoofd zitten!!    Dus ik stuur een mailtje naar de groep en hoop op steun en begrip. Op een paar opbeurende woorden.  Dat dit gevoelens zijn die weer over gaan!  Maar de reacties vallen me tegen.  Het zijn maar enkelen die reageren.  Zoiets doet je dan ook weer pijn, dat de mensen van wie je begrip verwacht het af laten weten.  Maar het leven gaat door en Yannick's verjaardag komt toch. De dagen ernaar toe zijn zwaar en pijnlijk. (Emotioneel dan!)  De dag van de verjaardag zelf valt het allemaal weer mee.  Er is nog wel iets een onbestemd gevoel, maar toch minder dan waar ik bang voor was. Gelukkig. De verjaardag is gezellig. We vieren hier in het Oosten de verjaardagen over het algemeen heel bescheiden, dus nu ook!  Nu achteraf heb ik daar wel een beetje spijt van, want ik had toch wel heel graag sommige mensen uitgenodigd.  Misschien als hij twee word!!!

Omdat ik me zo verlaten voelde door de groep, heb ik daar een mailtje naar toe gestuurd. Dat ik toch eigenlijk wel iets meer steun verwacht had. De antwoorden waren heel divers. Van leden die zich aan gesproken voelden, tot leden die het er niet uit begrepen hadden. En een enkeling heeft dus wel gereageerd. En natuurlijk waren er ook nog enkelen die hem gewoon nog niet gelezen hadden, omdat ze niet elke dag de post bekijken.  Maar mijn gevoel voor de groep is toch wel aan getast. Ik had iets anders verwacht.

 Er was voor 7 April een ontmoetingsdag op touw gezet en daar wilde ik in elk geval nog graag naar toe. En dan zag ik wel weer. Of ik zou blijven of niet.  Dan had ik mensen in levende lijve ontmoet en kon het misschien beter relativeren. Ik ben blij met de goede vrienden die ik heb leren kennen per mail.  Vooral met Rob en Arenka Breedeveld. Zonder hen was ik deze maand niet door gekomen.  Ze waren er als ik het moeilijk had, per mail of door de telefoon!!!  En Anke Kuijpers en Bianca Welters ook zij waren me te steun met hun lieve woordjes per mail. Hen wil ik dus ook heel graag ontmoeten.  Jammer is dat Anke op een gegeven moment laat weten, dat zij en Victor niet aanwezig zullen zijn, omdat Victor de drukte niet kan verdragen. Begrijpelijk, maar heel jammer!!! Ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik haar wel in levende lijve zal ontmoeten!!!

In de groep ging het er aan het eind van de maand niet leuk aan toe. Er werden mensen gekwetst die dit niet verdiend hadden en de sfeer werd er in mijn ogen niet beter op. Jammer is het, als een groep op zo'n manier uit elkaar valt. Er is een nieuwe groep op gestart  door Rob en ik ben mee gegaan, omdat ik het idee heb dat ik me daar beter thuis ga voelen. Dat er beter met gevoelens om word gegaan.  Toch blijf ik nog in de oude groep mailen, in elk geval tot 7 April!!!

©webdesign Ine 2005