Na de bevalling werd ik dus naar de kamer gebracht. Een één persoonskamer dus, omdat men niet wist hoe we zouden reageren. De eerste week van mijn kraamtijd bracht ik door in het ziekenhuis, i.v.m de keizersnede die ik had gehad. Er kwam redelijk veel bezoek. In het kaartje heb ik geprobeerd te zeggen, dat Yannick 'anders' is en dat hij het Syndroom van Down heeft.

De meeste mensen hadden het kaartje goed begrepen, dat we trots waren op onze zoon en blij. Anders waren ze misschien niet gekomen. Want de mensen die moeite hadden met het feit dat Yannick het Down Syndroom had, kwamen dus ook veel later. Als ouder zijnde doet dat je pijn, vooral omdat het ons niets deed.  Zelfs mijn schoonmoeder, die naast ons woont, kwam de eerste vier weken niet. We hebben haar op een gegeven moment gewoon 'gedwongen' om te gaan!! En toen was alles in een keer prachtig en mooi.... (Ik zal haar dit misschien ooit een keer vergeven kunnen, hoop ik, maar vergeten kan ik dit nooit....) Zoiets doet pijn, vooral omdat we zo trots waren op onze zoon..!! Als we nu zelf verdriet hadden gehad, had ik het misschien kunnen begrijpen. Maar wij waren blij met een kindje dat leefde en dat het naar omstandigheden, heel goed deed! Nu deed het ons alleen maar pijn, als mensen zo reageerden.  Ik heb tot mijn grote spijt, nu achteraf, geen dagboek bij gehouden van Yannick. Dus datum's en dagen weet ik niet meer precies. Nu is dat eigenlijk doodzonde. Maar ik wist toen ook nog niet dat ik ooit een site zou maken voor onze zoon.

Ik weet nog wel, dat op een dag, terwijl ik nog in het ziekenhuis was, er een interieurverzorgster mijn kamer binnen kwam. Ze begon met het schoonmaken van mijn kamer en begint een heel verhaal te vertellen over haar kat. Dat die, als er bezoek kwam, de mensen zomaar aan viel en krabde en beet. Ze had er een heel verhaal over en in het begin vond ik het nog vrij amusant. Tot ze op een gegeven moment zegt; "Die kat leek wel een mongool.........!!!!"............ Ik viel direct stil en heb er ook niet meer op gereageerd. Natuurlijk had ik moeten zeggen: "Hoe kun je nu hier, in mijn bijzijn zoiets zeggen!!!"  Maar ik viel stil en wist niet hoe te reageren. Dit deed pijn... Ik vind het een rot woord, en nu helemaal!!!  Ik heb er later tegenover de verpleging nog wel een opmerking over gemaakt. Want ik vind dit dus eigenlijk niet kunnen. De meisjes van de schoonmaak moeten toch net zo goed weten wat er aan de hand is. Ik weet niet of er iets mee gedaan is, ik hoop het wel en dat zoiets niet weer gebeurt!!!     

Zonder sonde, die had ik uitgetrokken!!!

Dat ik een kindje heb met Down Syndroom vind ik niet erg. Dat er nog steeds mensen het woord mongool gebruiken, vind ik eigenlijk niet meer kunnen. Want het is ook nog eens een verschrikkelijk scheldwoord en daar wil ik mijn zoon niet mee geassocieerd zien. Ook onze kinderarts gebruikt dit woord nog regelmatig, maar er is hem nu al wel op gewezen, dat dit eigenlijk niet meer kan!!! Liever praten we over kinderen/ mensen  met Down Syndroom, of in het geval van onze kinderen over Downies!!

Na een week in het ziekenhuis moest ik weer naar huis, ik had er al twee dagen extra gelegen. Mijn kraamweek was over ....    Zondag 25 maart was ik nog even alleen met Yannick in de CK. Wilfried was al naar huis. Ik vocht tegen mijn tranen, omdat ik wist dat ik de volgende dag naar huis moest, zonder kind.....Ik zat daar maar, tot de zuster die me bij de bevalling zo goed had bij gestaan, binnen kwam. ( Zr. Thea kwam geregeld even kijken hoe het met ons en Yannick ging!) Ze loopt naar me toe..., kijkt me aan en zegt: "Zo, de babyblues???" Toen had ik het niet meer en barste in tranen uit. Ze had direct aan gevoeld dat het niet lekker zat.... Mensen zoals zij, daar zouden er veel meer van rond moeten lopen. (Vooral de heren specialisten zouden veel van haar kunnen leren...!!) We hebben even fijn gepraat en toen ben ik naar mijn kamer gegaan.  De volgende dag, 26 maart, ben ik al vroeg naar Yannick gegaan, om afscheid te nemen.... Het was niet voor altijd, maar het voelt zo raar om zonder kind naar huis te gaan. Het voelde als verraad tegenover hem.... Ik was nog nooit uit het ziekehuis vertrokken zonder kind. Het was zo dubbel. Aan de ene kant heel blij om naar mijn andere drie kinderen te gaan... Aan de andere kant heel verdrietig, omdat ik ook een kindje achter moest laten. maar ik kon niet blijven, ik moest naar huis.... Toen ik bij de deur kwam, ben ik in tranen uit gebarsten, ik voelde me een ontaarde moeder.

Kraamhulp kreeg ik thuis niet meer, omdat ik een week in het ziekenhuis had gelegen. Dus heeft mijn moeder nog een poosje bij gesprongen. Want doordat ik drie weken plat had gelegen, was ik zo slap als een vaatdoek. Plus daar overheen de keizersnede. Wat dat betreft was het misschien wel een geluk dat Yannick nog in het ziekenhuis was. Nu had ik tijd om aan te sterken. Zonder de zorg voor Yannick. Want ook de andere drie vroegen natuurlijk om aandacht. Toen begonnen de ziekenhuis bezoeken, want je wilt natuurlijk zo vaak mogelijk naar je kindje toe.... Tot 27 april.

    webdesign Ine 2005