10 Januari. Toen wij ruim 16 jaar geleden trouwden, wisten we dat we niet direct voor een hond konden gaan! We werkten allebei en het beest zou dus geen leven hebben! Maar toen ik er voor koos om met halve dagen te beginnen hebben we de knoop doorgehakt en een hondje uitgezocht. We wisten dat het geen kleintje moest zijn, maar nog belangrijker was dat we een hond met karakter wilden hebben! Een trouw beest.

Het werd een Tervuerense herder. Het adres hadden we gevonden in de krant. Na een telefoontje zijn we wezen kijken! En wat waren ze mooi en aandoenlijk. Je zou ze allemaal wel mee willen nemen. Maar we kozen voor het hondje dat ons het meest opzocht. Meenemen mocht nog niet, want hij was nog te jong en hij moest nog een tatoeage in zijn oor. Maar toen hij dan 9 weken was mochten we hem halen. We hadden al een naam uitgezocht. Misty zou hij heten! En wat was het een scheet…. Zo’n klein bolletje wol. Heel aandoenlijk.

Toen hij zo oud was ben ik met hem op puppy cursus gegaan! Om hem sociaal te maken en te leren luisteren. Overal namen we hem mee naar toe. Na de puppy cursus ben ik doorgegaan met de IPO training. Hij vond het heel leuk om te doen, maar een echtte werkhond is het niet geworden. Hij heeft wel zijn VZH diploma gehaald, maar de IPO was te hoog gegrepen. Hij was te lief… Maar zolang hij er plezier in had, hadden wij dat ook!

Ook is hij in zijn eerste levensjaar heel ziek geweest. Hij had rattenvergif binnen gekregen. We hadden ook een paar katten lopen en die vingen muizen die ook af en toe vergif hadden gehad. En wat deden nu die katten?? Die aten die muizen niet op, maar die gaven ze aan Misty! Maar hierdoor is hij dus gigantisch ziek geworden. Hij had geen stolling meer in zijn bloed, dus elke bloeding kon fataal zijn. Maar door de goede behandeling van de plaatselijke dierenarts en het heel voorzichtig met hem omgaan is het gelukkig goed gegaan en hebben we nog jaren een hele lieve hond aan hem gehad.

En ook al waren er veel mensen die ons "waarschuwden" toen we aan kinderen begonnen; we hebben hem altijd gewoon overal bij gelaten. Hij was dol op de kinderen en kon veel van ze hebben……

Hij was een lief en trouw deel van ons gezin……. Was, want vandaag gaan we hem laten gaan. Vanavond om half 6 gaan we een dierbare huisgenoot laten gaan… Hij is op, is bijna 13 jaar en zijn lijf en leden willen niet meer. Voor hem mogen we de keuze maken en dat doen we dan nu ook. Met pijn in het hart, dat wel, maar het is beter zo…… We zullen met z’n allen bij hem zijn. Wij en de kinderen en we zullen hem strelen en toespreken; dat het goed is zo. Dat hij mag gaan en rusten…… Op 15 januari hebben we een verjaardagspartijtje van mijn schoonmoeder. 78 Is ze geworden. Maar omdat het haar thuis teveel werk word, heeft ze een ruimte gehuurd en het daar gehouden. Het was heel gezellig!

16 Januari. Het is stil geworden in huis….. Sinds we Misty in hebben laten slapen is er een lege plek in huis! We hebben met elkaar bij hem gezeten, toen hij langzaam weggleed in een dodelijke slaap. We hebben hem geaaid en toe gesproken. Het was goed zo. Wel viel het me op dat ik de enige was die huilde. De kinderen vonden het wel erg, maar ik heb geen tranen gezien. Jeffrey wilde wel (omdat ik huilde) maar kon niet… Dan speelt zijn ASS hem parten. Wel was hij héél boos op ons! We moesten Misty laten maken… We konden zijn achterlijf wel laten maken door de dierenarts….. We hebben een graf gemaakt thuis achter de heg en daar hebben we hem ingelegd! Dicht bij huis, dicht bij ons! Waar hij altijd hoorde!!

Het enige voordeel van zulke emotionele gebeurtenissen is dat het huis weer eens grondig schoon gemaakt word! Ik ben iemand die veel emoties dan van zich afwerkt. Met een dosis goede harde muziek erbij… (U2 /All that you can’t leave behind) En nog steeds draai ik deze cd! Ik heb geloof ik een emotionele periode op dit moment. Er moet weer zoveel gebeuren en er staan weer heel wat veranderingen op stapel……

Yannick’s begeleidster (stagiaire) van de basisschool is deze week voor het laatst. Ze wordt opgevolgd door een volgende stagiaire. Yannick’s vaste begeleidster thuis stopt er binnenkort mee….. En ik moet weer eens leuren voor een passende PGB voor beide heren…. Ik word er zo af en toe zo moe van dat ik best ff de pijp aan Maarten zou willen geven…. Maar ja, wie neemt die pijp dan over? Maarten?? Ik ken de beste man niet…  Er is niemand die zo vecht voor mijn kinderen als ik…!! Dus blijven we door gaan. Ook al zit ik er op dit moment een beetje doorheen! Wanneer is het weer mijn beurt! Wanneer kan ik iets gaan doen waar ik me goed bij voel. Ik voel me zo af en toe een beetje alleen staan! Natuurlijk is Wilfried wel betrokken, maar toch anders als ik. Ik wil zo graag een gedeelte van mijn leven terug… Maar die tijd zal wel niet meer komen…. Of wel?? We vieren dit weekend de verjaardag van Melanie, dus mijn gemoedstoestand moet nog wel wat veranderen! 11 Jaar word ze alweer. Het is alweer 11 jaar geleden dat ze het levenslicht zag…. En dat mama bijna het licht uit deed…. Wat een bevalling. Voor mezelf viel het alleszins mee, maar voor Wilfried was het echt zwaar!

22 Januari. Vorige week hebben we afscheid moeten nemen van de stagiaire die Yannick begeleide op de basisschool. Ze had een half jaar stage gelopen en moest dus naar een nieuw stage adres. We hebben het Yannick geprobeerd te vertellen. En het lijkt erop dat hij het begreep. Toen Elles hem vertelde dat ze wegging, huilde hij! Toen ik hem vertelde dat Elles wegging, wilde hij de volgende dag niet meer naar binnen. En op donderdag hebben ze dus haar afscheid "gevierd". En op vrijdag was dus haar allerlaatste dag! Afscheid aan de poort met vele kushandjes en kusjes en toen was er weer een periode afgesloten. Deze week kan hij dus niet naar school, omdat hij niet zonder de extra begeleiding in de klas kan zijn. Hij neemt nog te vaak de wijk naar buiten……. Dus 1 week verplichtte vakantie en dan op naar een nieuwe stagiaire. Ik hoop dat het klikt zoals het met juf Elles klikte, dan loopt het wel weer los. Maar hij zal wel eerst weer wennen moeten!

En dan op 28 januari de verjaardag van Melissa. 9 Is ze alweer.... Wat worden ze groot die dames van ons. En wat spijt het me zo af en toe dat ze toch vaak rekening moeten houden met de beide broertjes. We hopen daar binnen kort verandering in aan te brengen!!

30 Januari. Sinds ik begonnen ben aan mijn grote afslankrace (vorig jaar april), voel ik me steeds beter! Inmiddels zijn er bijna 25 kilo af!! De complimenten blijven me om de oren vliegen. Mensen herkennen me niet eens meer, moeten tot 2 keer toe kijken of ik het werkelijk ben… ;-) . Ik leef weer. Er gaat weer adrenaline door mijn lijf!! Ik heb het idee opnieuw te beginnen met mijn leven Dat ik jaren stil heb gestaan en niet werkelijk geleefd heb…. Raar hoor!! Wat die kilo’s met je doen. Ik stond héél passief in het leven. Was er wel, maar ook weer niet! Had niet het idee echt te leven. Nu gebeuren er dingen bij me die me tot leven wekken lijkt het wel. Ik krijg en heb gevoelens die ik nooit gehad heb…. En mijn gevoelens en emoties zijn op het moment zo af en toe net een jojo. De ene dag voel ik me top en de andere dag weer wat minder. Maar de goede dagen zijn aan het overwinnen!!

Bijkomend detail is dat ik ook steeds meer ga verwachten van het leven. Ik wil nog zoveel doen…. Zoveel dingen die ik vorig jaar om deze tijd niet voor mogelijk had gehouden. Eén van deze dingen is dat ik weer wil gaan werken. Wat ik wil gaan doen weet ik nog niet precies, maar ik ben me aan het oriënteren. Misschien iets administratief gebied. Of iets in visagie. Lijkt me ook wel leuk om te doen! Toch zal ik dan binnenkort mijn keuze moeten maken, want ik zal opnieuw moeten leren. En dan moet je natuurlijk wel zeker zijn van je keuze! Maar ik heb het idee dat ‘de wereld’ voor me open ligt…… Of is dat dan inmiddels 20 jaar te laat…?? Ik hoop het niet! Of ben ik de zoveelste vrouw die in haar midlifecrisis beland? Ik hoop het toch niet! En daarbij komt natuurlijk dat ik nog niet fulltime aan de slag zal kunnen gaan! Vooral Jeffrey en Yannick nemen nog zoveel tijd in beslag, dat dat niet mogelijk is! Wel hoop ik in ieder geval met een opleiding te kunnen beginnen. Zodat er niet meer tijd verloren gaat! Zelf weer centjes gaan verdienen…. Ik heb het toch gemist. Ondanks dat ik steeds riep dat ik mijn beroep gevonden had! (het moeder zijn) En natuurlijk zal dat ook een groot gedeelte zo blijven, oja zeker….. Maar het betaald zo slecht!! En buiten dat we best een extra centje kunnen gebruiken, ook het feit niet echt afhankelijk te zijn van iemand, speelt voor mij mee. Vooral nu ik toch weer meer voor mezelf moet gaan kopen (de kleren worden te groot… !) voel ik me zo af en toe bezwaard… Is niet nodig, maar toch! Ik koop tegenwoordig ook kleren omdat ik ze leuk vind en niet alleen omdat ik ze nodig ben En dat was tot nu toe wel het geval! Maar ik houd jullie op de hoogte van mijn keuze. Wat het word en hoe we het aan gaan pakken!!  Ik sta op een kruispunt. Ik kan 4 kanten op. En 1 kant weet ik zeker, daar wil ik niet meer naar toe… En dat is achteruit. Voor de rest ligt alles voor me open….. En ik ga een weloverwogen keuze maken.