Na de bevalling werd Yannick onderzocht door de kinderarts en daarna zo snel mogelijk naar de couveuse gebracht. Ik werd na de sterilisatie ( we hadden al gezegd dat vier kinderen genoeg was) gehecht en daarna naar de kamer gebracht. Ik voelde me op weg naar de kamer net een bakvis die overal om moest lachen. Volgens mij was het de uitwerking van een hele dag weeënremmers en narcose. Ik zei tegen Wilfried: "Ik ben nog nooit dronken geweest en nu heb ik het gevoel dat ik dronken ben!!" Ik werd in een kamertje alleen gelegd. In eerste instantie natuurlijk omdat ik mijn kindje niet bij me op kamer kon hebben. maar er bleek dus achteraf nog een reden te zijn.... Ik werd gewassen en toen belden Wilfried en ik wederzijdse ouders, dat ze er een kleinzoon bij hadden en dat alles goed (!!!) was...... Mijn ouders zijn direct in de auto gestapt, om hun kleinzoon te zien. Wilfried's moeder kon op dat moment niet goed lopen en kwam dus niet, maar feliciteerde ons al via de telefoon.  Intussen kwam de kinderarts bij ons langs en feliciteerde ons met onze zoon......., maar hij heeft het Syndroom van Down!!!...zei hij er direct achteraan. SO WHAT???? Was onze reactie. Hij mankeert toch verder niets?? Of wel?? Nee, hij was verder gezond en deed het naar omstandigheden goed!! Hij kreeg een klein beetje extra zuurstof toegediend en had een antibiotica infuus gekregen. Dit was omdat hij een infectie opgelopen kon hebben tijdens de bevalling. Dr. Bakker legde ons uit waar we het aan konden zien en wat we er van konden verwachtten. We hoorden het gelaten aan. Ik kon mij hierom geen zorgen maken. Mijn zorgen waren over toen de kinderarts ons zei dat Yannick het verder heel goed deed en niet in levensgevaar verkeerde!!  Wij waren alleen maar blij met een kindje dat levend geboren was, het had net zo goed anders kunnen zijn. Toen de kinderarts uitgesproken was, wilden we dan ook zo snel mogelijk naar onze zoon!!

         Yannick in de couveuse                                                   Yannick met zr. Anita

De verpleegkundigen in de couveusekamer zorgden goed voor Yannick en ze waren allemaal stapel op onze vent. Ze vonden het allemaal een mooie, lieve vent. En dat was niet cliché matig bedoeld!! De eerste dagen had hij een spalkje om zijn arm voor het infuus. Het was een akelig gezicht. Zo'n grote spalk aan zo'n klein armpje. Mijn ouders die intussen waren gekomen, waren opgevangen door de verpleging. Er werd hun uitgelegd wat er aan de hand was en hoe wij er op gereageerd hadden. Toen mijn ouders binnen kwamen hebben ze ons dan ook direct gefeliciteerd met de geboorte van onze zoon. De verpleging en de kinderarts hadden heel veel waardering voor de manier waarop wij reageerden, op het hele gebeuren. Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik anders had kunnen of moeten reageren. Dit is geen verwijt aan ouders die niet zo konden reageren, maar bij ons was het gegeven dat Yannick leefde, veel belangrijker dan het gegeven dat Yannick het Down Syndroom heeft.

Ik ben sinds de geboorte van Yannick ook niet meer bang geweest dat het nog verkeerd zou kunnen gaan. Ik had alle vertrouwen in de verpleging en de kinderartsen van de CK. En dat vertrouwen hebben ze niet beschaamd. Wel vertelden ze me dat Yannick waarschijnlijk geen borstvoeding zou kunnen krijgen. Wel via de sonde, maar niet aan de borst!! Ik was begonnen met kolven en dat kreeg hij dus al wel via de sonde, omdat hij nog geen zuigreflex had. Dus het belangrijkste kreeg hij vanaf het begin. In eerste instantie was het nog niet zoveel, maar dat werd allengs meer. Dat het zuigreflex nog niet aanwezig was, had niets met het Down Syndroom van doen. Dat kwam puur en alleen door het feit dat hij veel te vroeg was. Door het Syndroom zou hij waarschijnlijk niet genoeg spierkracht hebben om de borst te drinken. ( De tong is namelijk ook een spier!) Maar dat was iets dat ik eerst moest zien, voor ik het zou geloven!!  En het is maar goed dat ik het niet direct geloofde, want het is dus wel gelukt!! de eerste weken hebben we veel gekangoeroed. Dat betekend dat je je kind zo veel mogelijk op de blote huid bij je legt. Met zijn hoofd op je borst om de harttonen te horen. Het is voor het kindje heel vertrouwd om zo te liggen. Normaliter hoort hij in de baarmoeder natuurlijk ook al die geluiden. En het is een vertrouwde geur. Ouders zijn op die momenten heel belangrijk. Er word zelfs beweerd dat kinderen goed groeien van veel liefde!!

Toen hij ongeveer 36 weken oud was, heb ik gewoon geprobeerd om borstvoeding te geven. Ik heb hem aangelegd en ja hoor, hij begon te zuigen... Dit zei ik dus ook tegen de zusters. Maar die wilden me dus in eerste instantie niet geloven. Dat kon niet. Maar na een paar dagen zijn ze toch eens begonnen met wegen, voor en na het voeden. Daar was dus het bewijs te zien, hij was aangekomen!! Toen zijn ze dus ook na een poosje begonnen met stootjes voeding te geven en niet meer continu. Hierdoor kreeg hij dus ook een honger gevoel, wat hij tot nu toe niet kende. De zusters en de broeder werden  helemaal lyrisch van het feit dat Yannick goed aan de borst dronk. Ze vonden het prachtig!  Ik zelf zou het heel vreemd hebben gevonden als ik Yannick niet zelf had kunnen voeden. Ik had immers al mijn kinderen zelf gevoed..!! Yannick bleef het goed doen en op 12 april ging hij dus van de couveuse naar het wiegje. Nog wel in de couveusekamer, maar toch... Het was weer een stapje dichter naar huis. Een goede week later ging hij naar de babykamer.... En op 27 april mocht hij dan eindelijk, na een dag inroomen, naar huis...!!!! Gelukkig!!!

   In het wiegje op de CK. 12-04-2001

    webdesign Ine 2005