3 April kwam de fysiotherapeute voor Yannick. Voor het eerst aan huis. Wat een luxe. We hadden tot dan toe altijd een fysio gehad in het ziekenhuis, maar zij was zwanger en ik zou voor een hele tijd iemand anders moeten zoeken. Toen heb ik de knoop doorgehakt en zij heeft een fysio gezocht , in Haaksbergen, die ook nog eens verstand had van Downies!! Het werd Ilse Rouw. Een fysio met verstand van zaken.

Op 25 Maart is de SPD geweest, maar omdat de kinderen vrij waren, konden we niet rustig met elkaar praten. Dus komt ze op 4 April terug. Nu kunnen we wel rustig prate en ik dien een aanvraag in voor PPG (Praktische Pedagogische Gezinsbegeleiding) Er moest een heel formulier ingevuld worden en dan moet het beoordeeld worden. Het vrouwtje dat bij me is voor de aanvraag zegt op een gegeven moment: "Je zou hem (Yannick) toch zo mee willen nemen!! Wat een lekker ventje..!!"  Daarop antwoorde ik: "Dan moet je zelf maar zorgen dat je er een krijgt. Want dat kan niet iedereen!!!"

Op 7 April hebben we de ontmoetingsdag van de mailgroep. Bij Monkey Town in Amersfoort. een speelparadijs voor kinderen. Ik ben heel zenuwachtig tegen de dag aan. Vind het toch wel spannend om iedereen in levende lijve te ontmoeten. Stel dat het tegenvalt!! Dat mensen toch heel anders zijn dan je verwacht had! Maar het valt me reuze mee. De mensen waar ik 'wat mee heb', zijn hartstikke aardig en wat dat betreft valt het mee. Wel hangt er een gespannen sfeertje, omdat er toch wel dingen voor waren gevallen in de groep die niet echt leuk waren. Mensen werden persoonlijk aangevallen.  Daarom ga ik ook met een heel raar gevoel naar huis. Ik had nog zo graag meer met Rob, Arenka, Bianca, Marijke en nog enkele, gepraat. Maar voor je het wist was het tijd om naar huis te gaan. De kinderen hadden zich prima vermaakt. En natuurlijk was het leuk om al die kindjes te zien. Maar ik had een besluit genomen, ik zou de groep vaarwel zeggen. Ik vond er niet de geborgenheid die ik zocht. Het toch er voor elkaar  zijn, in mooie en minder mooie dingen! In gevoelens van blijdschap en verdriet. En dan vooral in verdriet!!! Toch deed het pijn, dat je als ouders van kindjes met Down, niet meer met elkaar mee kon voelen.

Op 9 April moest ik met Yannick naar het audiologische centrum voor een gehoortest. De uitslag was redelijk, zijn gehoor was niet echt slecht. En zijn gehoorgang niet echt nauw. Gelukkig!!

Op 23 April ben ik samen met Jolandy naar Bernadette Wieffer geweest. Zij en haar man Rob, zijn contactpersoon voor de Stichting in Twente. Zij wil graag stoppen, maar we willen haar toch vragen om het samen met ons of mij te doen. Want Jolandy heeft aan gegeven wel hand-,  en spandiensten te willen doen. Maar ze wil niet met haar telefoonnummer in de gids. Hier kunnen we mee leven!! Ik ben allang blij dat Bernadette aangeeft het er wel mee eens te zijn en dat ik niet gelijk in het diepe gegooid word. Want ik vind het toch ook wel weer een hele verantwoording. Want als ik er aan begin, wil ik het ook goed doen!

 Half April krijg ik van Rob Breedeveld een mailtje dat ze in de hemelvaartsvakantie in de buurt zijn en dan een dagje  willen komen. Ik vind het prachtig om zo toch weer iets tijd te krijgen met hen te praten. Want het zijn echt schatten van mensen, alle twee!!! We spreken af voor 10 Mei.

28 April is Dazzle jarig , ze word 1 jaar!!  Jolandy heeft ons uitgenodigd. Dus ik heb een leuk cadeautje gekocht en dan gaan we ( ik met mijn twee jongens) richting Dazzle. Jeffrey neem ik mee omdat hij zich soms een beetje achter gesteld voelt, heb ik het idee. Het was er heel gezellig en we hebben weer lekker bij kunnen praten, want de meeste visite kwam s'middags en wij waren er s'morgens. Dazzle en Yannick ontwikkelen zich ook zo'n beetje in hetzelfde tempo. Alleen is zij iets sterker in de armen en Yanncik iets sterker in zijn benen. Met elkaar zouden ze net kunnen kruipen!!!

©webdesign Ine 2005