Op 27 april kwam Yannick thuis!! De eerste dagen thuis waren een crime..!! Ik kon Yannick niet wakker krijgen om te eten. Vaker dan vier keer daags kreeg ik het niet voor elkaar om hem te voeden. Ik dacht al bij mezelf: "Als dit zo doorgaat, kan ik hem zo weer terug brengen...!!"

Eindelijk thuis!!

Na een week was het dus ook weer zover. Ik kon met ons ventje weer richting ziekenhuis. Niet omdat hij zo slecht dronk, maar omdat hij heel erg ontstoken ogen had. Er liep pus en bloed uit. En omdat de huisartsen die dag staakten ben ik rechtstreeks naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik direct geholpen. De kinderarts werd op geroepen. Het was Dr. Kors. Een arts die heel betrokken  en welwillend is om naar de moeders te luisteren. Hij keek even naar Yannick's ogen en schreef een receptje voor oogdruppels uit. En toen kwam het.... "Loop maar even naar de kinderafdeling om Yannick te wegen." zei hij, "Want daar is hij de laatste keer ook gewogen. Ik dacht bij mezelf: 'Nu zul je het hebben! ' Nu zullen ze wel zeggen dat hij niet genoeg aan gekomen is en dat hij toch nog maar een poosje moet blijven. Ik trok z'n kleertjes uit en legde hem op de weegschaal waar hij het laatst op gewogen was...2995 gram.. Bij zijn ontslag uit het ziekenhuis, was hij 3000 gram! 5 Gram af gevallen dus... Ik dacht: "Nu zul je het krijgen!!" Maar ze zeiden helemaal niets. Ik heb nog wel even gevraagd hoe dat zou komen. Ze zeiden dat ik het eigenlijk moest zien, alsof Yannick net geboren was. Een pasgeboren baby valt ook eerst af....  en komt dan pas weer aan. Yannick was ook nog maar net thuis, dus was het eigenlijk hetzelfde.  Hij moest wennen aan de situatie thuis, mama moest eerst weer in een ander ritme komen.  En eigenlijk wist ik dat als volleerd moeder al wel. Maar toch vond ik het i.v.m Yannick een beetje eng. Omdat hij zo vroeg geboren was en nog zo heel klein was... Daarbij kwam dat hij zo af en toe de pap uit z'n neus liet lopen als ik hem op de knie had liggen!!  Ik had het van mijn andere kinderen nooit gezien, maar het was heel normaal werd mij verzekerd!

Toen ik weer thuis kwam, heb ik het schema van de oudste dochter, Melanie, er maar eens bij gehaald. Zij zat ook binnen de 14 dagen na geboorte op 5 voedingen per dag. Ik dacht bij mezelf: " 4 Voedingen is te weinig, 6 voedingen vind Yannick teveel. Als we nu eens de gulden middenweg nemen en op 5 voedingen gaan zitten!!" Zo gezegd, zo gedaan. En wat denk je??? Het ging vanaf het begin goed, heel goed zelfs.... Hij begon te groeien.

De eerste maanden gingen heel goed. Hij ontwikkelde zich vrij normaal en deed alles wat je van een baby verwacht.

Op 16Juli heb ik een brief geschreven naar het vrouwenblad Libelle. En wat denk je..?? Na enkele weken kreeg ik bericht, dat mijn brief geplaatst zou worden in de Libelle van week 37. Dus in September. Dat ik voor mijn brief de gouden tulp kreeg en dat hij op internet zou komen, zodat mensen konden reageren, zoveel eer had ik niet verwacht. Ik wilde eigenlijk alleen maar een keer mijn verhaal van me afschrijven, mensen laten weten dat een kindje met Down niet het eind van de wereld is!! Al helemaal niet, als hij/ zij verder niets mankeert!

Heel veel reacties volgden per internet, ook per brief of kaart. De meesten waren positief en een enkele was negatief. Die hadden de boodschap in mijn ogen, niet helemaal begrepen!! En natuurlijk heeft iedereen recht op een eigen mening, al ben ik het daar dan niet altijd mee eens. Yannick ontwikkeld zich naar behoren en doet eigenlijk alles wat een baby van die leeftijd moet doen.

In September werd Yannick gedoopt. De pastor die de dienst deed vond het heel speciaal om een kindje met Down Syndroom te mogen dopen. Zo vaak zal het wel niet voor komen, vooral omdat natuurlijk niet iedereen katholiek is. Wij wel en het was voor ons dan ook heel vanzelf sprekend dat Yannick gedoopt werd. Het was een mooie dienst. En na afloop was er natuurlijk een klein feestje thuis!!

Half Oktober hadden we een ochtend af gesproken, om koffie te gaan drinken met de dames van de zwangerschapsgym. We hadden een heel beladen groep gehad. Van de 10 bevallingen (vrouwen/kindjes) waren er 5 niet gegaan zoals verwacht. Yannick was de eerst geborene en had het Down Syndroom. Daarna is er nog een kindje met Down geboren, een meisje.( Dazzle genaamd.) Een meisje met een hartafwijking , een meisje met zuurstof gebrek tijdens de bevalling  en een meisje is doodgeboren na een zwangerschap van 42 weken.

Naar die moeder ben ik na een poosje toegeweest, samen met de leidster van de gym. Dit was heel emotioneel, temeer omdat ze op een gegeven moment tegen me zegt: "Ik had zo graag een kindje als Yannick gehad, dan had ik in elk geval een kindje gehad!"  En ik kon me heel goed indenken hoe zij zich voelde, want ik voelde hetzelfde, alleen Yannick was van mij! Maar hoe bang was ik geweest om hem te verliezen. Met de moeder van Dazzle heb ik ook nog steeds contact. We kenden elkaar zelfs al van vroeger. Yannick bleef het intussen hartstikke goed doen. Tot December 2001.

Op 15 december waren we 12½ jaar getrouwd. We hadden een klein feestje besproken in het café, voor familie, vrienden en buren. s' Morgens toen ik Yannick uit bed haalde, zag ik het al. Hij werd weer eens verkouden, dat is hij het laatste jaar wel vaker geweest, dus ik maakte me nog niet zo heel veel zorgen.  Toch werd het in de loop van de dag wel erger, zodat ik de gasten op het feest gevraagd heb 'niet te roken zolang Yannick in de zaal was.' Die wens werd natuurlijk gerespecteerd!

 In de dagen die volgden werd Yannick eigenlijk alleen maar verkoudener. Hij wilde niet meer liggen in de box, dus legde ik hem in de wipper. Zijn drinken  (Nog steeds aan de borst, iets anders wilde hij ook niet) werd steeds slechter en op 20 December,  s'morgens, was ook zijn luier droog!! Toen heb ik de huisarts gebeld, want zo gaat het natuurlijk niet langer. Ik mocht direct komen en hij heeft even geluisterd en gekeken en toen zei hij:" Ik kan twee dingen doen; Je een antibiotica mee geven met de woorden 'Als het vanmiddag niet beter is kom je weer', ik kan ook direct naar de kinderarts bellen met het bijna zeker weten dat Yannick dan op genomen word. En ik kies voor het laatste. Hij is me te ziek!!" Dus werd Dr. Bakker gebeld. Die zei dus precies datgene wat de huisarts me ook al zei. "Dat word een opname bij wat ik nu hoor." Ik ben heel even naar huis gegaan, om door te geven dat ik door moest met Yannick en ben toen snel naar het ziekenhuis gereden. Ik moest me melden met Yannick op de kinderafdeling. Yannick zou, wat zijn leeftijd betrof eigenlijk op de boxen moeten. (voor kinderen tot 1 jaar) Maar omdat het zo druk was op de afdeling, er waren heel veel kinderen met het RS virus, kreeg hij een kamertje toegewezen op de kinderafdeling. Toen het onderzoek af gerond was, kwam er een zuster van de boxenafdeling langs. Ze hadden gehoord dat Yannick in het ziekenhuis was  "Hij gaat naar de boxen, hij blijft niet hier!!", zegt ze tegen de verpleging van de kinderafdeling. Toen hebben ze wat met de bedden geschoven en Yannick kreeg een kamertje op de boxenafdeling. Ook voor ons was dat een geruststelling, omdat je hier de verpleging al een beetje kende! Er was bloed geprikt er werd een longfoto gemaakt en hij werd onder de zuurstofkap (gardnerkap) gelegd. Hij bleek een dubbele longontsteking te hebben, met een HB van 3.7

Er werd een antibiotica infuus aan gelegd in zijn hoofdje zodat, wanneer hij zich weer iets beter zou voelen, hij de naald er niet uit zou trekken. Het lijkt verschrikkelijk, maar Yannick had er geen hinder van. Hij was ook te ziek om er hinder van te hebben. Bij bloedcontrole bleek dus dat hij een heel laag HB had en daarvoor kreeg hij een transfusie toegediend. Een halve liter bloed. Ook de voeding moest weer per sonde, omdat hij thuis alleen maar borstvoeding kreeg en absoluut nog niet wilde drinken uit de fles!! Dit wilde ik ook nog graag zo houden, omdat ik borstvoeding heel belangrijk vond en vind en bang was dat, wanneer hij eenmaal de fles gewoon was, hij geen borstvoeding meer zou willen drinken. Na een paar dagen knapte hij weer op en op 27 December mocht hij weer naar huis. Gelukkig. Nu konden we weer gaan werken aan een  normaal ritme.  Het is natuurlijk een heel geregel in een druk gezin. Maar gelukkig waren er weer mijn ouders en mijn zusje Margret die insprongen in deze moeilijke tijd en het gezin draaiende hielden!!

    ©webdesign Ine 2005